Ik ben een week op het Tunesische schiereiland Djerba. Op de eerste ochtendga ik een stokbrood kopen. De receptionist legt het uit: een paar honder meter verderopzit aan de rechterkant een bakker. Maar al na een paar stappenbuiten de deur van het hotel begin ik me onprettig te voelen. Overal hangen mannen rond. De enige vrouw die ik tegenkom zit verstopt achter meerdere sluiers en wordt begeleid door haar echtgenoot.
Ik loop langs een koffiehuis. Dat is niet zo’n leuke ervaring. Op het terras zitten tientallen mannen, die mij allemaal nastaren. Er klinkt geroep. Er klinkt dat vieze gesmak van door de lucht toegeworpen kussen. Ik steek snel over, maar ook daar valt een man me lastig door me links noch rechts voorbij te latengaan. Als opgeschoten wild schiet ik om hem heen. Na nog twee koffiehuizen gepasseerd te zijnheb ik geen zin meer. Ik besluit het stokbrood te laten zitten.
In de lobby van het hotel haalt een Duitse reisbegeleider zijn schouders op. ‘ Als vrouw kan je beter niet alleen over straat gaan’ zo vertelt hij. ‘Dat is hier nu eenmaal de cultuur’. Ik probeer te bedenkenwat nog meer ‘nu eenmaal de cultuur’ is. Hoe mijn leven hier eruit zou zien. Hoe vaak ik ergens niet naartoe zou kunnen? Hoe vaak ik mijn mening voor me zou moeten houden. Hoe vaak ik een onderneming zou moeten staken bij gebrek aan mannelijke begeleiding?
Maar ach, ‘ dat is nu eenmaal de cultuur’. Een cultuur, die niet beter of slechter zou zijn dan de Nederlandse. Ook vandaag de dag geloven mensen in Nederland nog in de multiculturele samenleving: dat we op een of andere manier verrijkt zoudenworden door vermenging met dit soort culturen en dat de seksistische, discriminerende inborst nu eenmaal als onderdeel geaccepteerd zou moeten worden.
Terug in mijn hotel ben ik binnen gaan zitten. De zon schijnt op mijn balkon, maar zelfs daar werd ik niet met rust gelaten door het publiek voor het hotel. Pas als mijn mannelijk reisgezelschap weer terug is, kan ik in deze cultuur weer zorgeloos over straat. Ik heb me nog nooit zo gediscrimineerd gevoeld.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten