Weinig pathetischer dan de laatste stuiptrekkingen van de traditionele postmarkt. Postbodes ken ik alleen nog als verongelijkte mannen die dapper strijden tegen hun onafwendbare lot. Afgelopen zondag stopte de protestmars voor het grote centrale postkantoor op de Coolsingel, dat al jaren leegstaat. Daar stonden ze dan met hun megafoons voor de dichte deuren. Als een groep mijnwerkers die eist dat de mijnen weer opengaan. De scharensliepen die hun banen terug eisen.
TNT zoekt ondertussen wanhopig naar een bedrijf aan wie ze dat afstervende ledemaat kunnen slijten. Maar niemand zit te wachten op 15.000 onopgeleide overbetaalde stakkers die binnen tien jaar alleen nog de kerstkaartjes van oma hoeven rond te brengen.
Ooit was de post van groot belang voor Nederland: in een democratie moeten burgers in staat worden gesteld om door correspondentie vrij informatie te vergaren. De postwet verzekerde daarom dat het briefgeheim gegarandeerd werd en er zes dagen in de week zou worden bezorgd.
Maar de huidige functie van die zesdaagse bezorging ontgaat me volledig. Weinig dingen vind ik irritanter dan post. Ik verafschuw elke instantie die me een brief stuurt. Wat moet ik met een ANWB-lidmaatschapnummer op een stuk papier of een brief over de veranderingen binnen ABN Amro? Ik wil geen stapels correspondentie meer, ik wil geen mappen vol administratie waar geen zoekbalkje boven staat. En ik wil nooit maar dan ook nooit meer een brief hoeven te versturen. Ik wil nooit meer dat intense gevoel van incompetentie als ik na een week nog steeds niet de juiste envelop, postzegel, adres en uitgeprinte brief bijeen heb. Ik wil nooit meer twijfelen of een envelop misschien meer weegt dan 20 gram. Of of hij wel aankomt. Ik wil gewoon op ‘send’ drukken. Nu.
Vandaag kondigen de vakbonden aan dat ‘de handschoenen uitgaan’, dat er poststakingen zullen volgen. En ik kan alleen maar denken: staak maar! Lang en wijdverspreid! Maak de post maar onbetrouwbaarder, moeilijker, duurder. Dan zullen al die vervloekte instanties die mij nog post sturen, misschien eindelijk inzien dat email ieders leven makkelijker maakt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Je vindt de postbodes verongelijkt, maar hoe gaat het eigenlijk met jou?
BeantwoordenVerwijderenEen ongelofelijk onbeschoft stuk. Volledig respect- en gevoelloos naar 40.000 hardwerkende collega's die elke dag, in deze moeilijke tijd, voor al die klanten en consumenten de post op tijd bezorgen (4 miljard stukjes op jaarbasis).
BeantwoordenVerwijderenDit kan alleen maar geschreven zijn door een schaamte- en competentloze dwaas!
Schandelijk.
Ger Jacobs
TNT Post
Kennelijk heeft Rosanne het helemaal gehad met de post. Prima. Ze verafschuwt elke instantie die haar een brief stuurt. Moet kunnen. Ze wil geen stapels correspondentie meer. Lijkt me uitstekend.
BeantwoordenVerwijderenHet leuke van columnisten is dat ze alle vrijheid hebben om hun kolommen te vullen met welke gedachte hen ook maar bevliegt, relevant of niet, zin of onzin, prudent of ongenuanceerd. Vaak boeiend voor de lezer en ongetwijfeld niet zelden therapeutisch voor de schrijver - in dit geval schrijfster - zelf.
Pak wat mij betreft zowel de overheid aan, die de privatisering op zijn geweten heeft, als het verschijnsel post in het algemeen. Maar je gaat te ver als je de postbestellers wegzet als '15.000 onopgeleide overbetaalde stakkers'. Leuk voor de partners en gezinnen van die 'stakkers', voor wie de toekomst er onzekerder uitziet dan ooit. Wat mij betreft mag deze column afzender retour.
Rosanne: richt je pijlen op hen die dat verdienen!Die zijn er genoeg! Dan mag je ook onbeschoft zijn. Bang?
BeantwoordenVerwijderenWeinig pathetischer dan de laatste stuiptrekkingen van de traditionele postmarkt? Eén iets is duidelijk pathetischer en dat is deze column.
BeantwoordenVerwijderenGescheld op mensen die dag in dag uit hun werk doen. Beneden alle peil.
We zijn het dit keer (weer) niet eens Rosanne :-(
BeantwoordenVerwijderenHet fijne van post of papier in het algemeen, is dat het over 20, 50 of zelfs 200 jaar nog leesbaar is. Dat kan van deze column over 5 of 10 jaar al niet meer gezegd worden; verminkt of vermalen door nieuwe protocollen, zoekgeraakt, zelf verwijderd of gehackt. Mevrouw heeft geen benul van geschiedenis. Dat zij daarnaast een week nodig heeft om een envelop, postzegel, adres en uitgeprinte brief bij elkaar te zoeken zegt voldoende over haar vermogen tot organisatie. Haar "intense gevoel van incompetentie" slaat de spijker op z'n kop.
BeantwoordenVerwijderen