Topvrouwen (nrc.next 13 oktober 2010)

Alleen al het feit dat je ze kunt opnoemen. Dat vrouwen als Trude Maas en Sybilla Dekker tegen Rutte kunnen jammeren: ‘En die bijvoorbeeld? En die, en die dan?’ Het is treurig maar waarschijnlijk: er zijn zo weinig topvrouwen in Nederland dat als het voorgestelde Opzij-vrouwenkabinet daadwerkelijk geïnstalleerd zou worden, we in 2011 teleurgesteld moeten concluderen dat er minder vrouwen buiten het kabinet aan de top meedraaien. Dat handjevol kan nu eenmaal niet op twee plaatsen tegelijk zijn.


Dat er meer topvrouwen moeten komen, lijkt voor sommige van deze broodfeministen net zo logisch als dat genocide slecht is, of welvaart goed. Nu man en vrouw voor de wet volstrekt gelijk zijn, is er een nieuw feministisch dogma ontstaan: zolang er geen gelijk aantal vrouwelijke topbestuurders zijn, is de emancipatie onvoltooid. Dus als vrouwen zelf niet naar de top komen, dan moeten er met harde hand maar plekken in die top worden vrijgemaakt. Neelie ‘proud to be quoted’ Kroes stelt als vanzelfsprekend een quotum voor. Een soort invalidenparkeerplaatsen, spek-en-bonenministers. En dat terwijl het objectief bekeken heus geen slechte score is die Rutte I behaalt. Dan mag Annemarie Jorritsma wel kwaken dat de helft van de Nederlanders vrouw is, en dat dat in het kabinet dus ook zo moet zijn. Maar 19 procent van alle voltijdbanen in Nederland wordt ingevuld door een vrouw. Een gemiddelde vrouwelijke werknemer brengt op woensdag lekker haar kind naar de gesubsidieerde crèche om een potje te tennissen. 25 procent vrouwelijke ministers in Rutte I is meer dan een goede representatie van de Nederlandse beroepsbevolking.

Tien jaar lang hebben we nu voortrekkersbeleid gevoerd in het kabinet, de bekendste bestuurskamer van het land. In 2008 was eenderde van de Nederlandse ministers vrouw en 45 procent van de staatssecretarissen. En heel misschien zou de openlijke positieve discriminatie die voor zo’n streefcijfer nodig is, nog enigszins te rechtvaardigen zijn als hierdoor ook meer Nederlandse vrouwen voltijd zouden gaan werken en daarmee de economie zouden steunen. Maar het voortrekkersbeleid is volkomen succesloos gebleven. Zelfs nu de deur wagenwijd openstaat blijven vrouwen liever achter het aanrecht. Het zij zo.